Norveçli black metal furyasının birinci nesli artık ömrünü doldurdu. Daha sonraki akım gruplarının bir kısmı ise halen aktif ve piyasa üzerindeki etkisini koruyor, lakin bir çoğu ya müzikal bir evrim geçirdi ya da anlamsız imaj kaygılarından ötürü saygınlıklarını yitirdi (her iki koşulda da kaliteli müzik üretildi). Borknagar bu akım grupları içinde Arkturus ve Ulver gibi müzikal evrim geçirmeyi tercih eden topluluklardan birisi. Lakin Borknagar’ın müzikal evrimi hiç bir zaman Ulver ya da daha iyimser bir örnekle Arcturus kadar keskin olmadı.
Aslında Borknagar müzikal evrimini The Archaic Course ile rayına oturtmuştu ve akabinde gelen Quintessence genel sound’undan bestelerine kadar gayet özgün ve karakteristik bir albümdü, grup kariyerine bu şekilde devam edebilirdi, tabii ki Simen gruptan ayrılıp Dimmu Borgir’a geçmeseydi.
İşte bu ayrılık sonrasında grup ciddi bir değişim sürecine girdi. Vokal değişimi elbette bir çok grup için riskli bir iştir, lakin Simen gibi bir vokalist’ten sonra yeni vokal arayışına girmek -ki Borknagar’da vokaller sıradan bir black metal grubuna göre çok daha karakteristik ve ön plandadır- daha da riskli bir iş haline gelmişti. İşte bu yüzden Norveçli topluluk Empiricism öncesinde oturdukları kalıbı terk ederek yeni bir sound arayışına girdiler.
Sonrasında ise yeni vokalistleri Vintersorg’un kendi solo kariyerinde bile yakalayamadığı bir sound yakaladılar, lakin ortaya da yeni bir Borknagar çıkmış oldu. İşte Epic bu yeni Borknagar’ın son ürünü (Albüm hakkında ki genel yorumlarıma geçmeden önce şunu belirtmeliyim ki benim favori Borknagar albümüm Quintessence’dır ama değişimine rağmen son iki albümlerini gayet sevdim). Epic, Empiricism sound’una sadık kalmış -ki buda Borknagar’ın Quintessence’den sonraki değişiminin zorunluluktan olduğunu ispatlar nitelikte- prodüksyon oldukça kaliteli, lakin ben davul tonlarını pek beğenmedim. On iki şarkıdan oluşan albüm de ciddi bir çok seslilik söz konusu (tüm Borknagar albümlerinde olduğu gibi). Şarkılar melodik başlıyor, scream vokaller ve grind davullar ile tempo kazanıyor, koro ve solo vokallerle tekrar melodikleşiyor (hatta bazen akustikleşiyor)sonrada gayet melodik bir şekilde bitiyor ve tüm bunlar olurken hiç bir şey çorbaya dönmüyor.
Sonuç olarak gayet beğendiğim bir albüm olan Epic, sırf Borknagar’ın Norveç geleneğini bu günlerde bile kirletmeden temsil edebildiği için arşivinizde bulunmalı, black metal dinleyicilerine duyurulur.