Korn The Nothing albümü ile onüçüncü kez karşımızda. Çeyrek asırdan fazladır müzik yapmaya devam eden grup, metal camiasını polarize etmeye devam ediyor. Nu metali icat eden diyebileceğimiz bir grubun da açıkçası polarize etmesi bence doğal. Ben albümü açıkçası dört gözle bekleyen kesimin içindeydim. Geçtiğimiz yıl vokalist Jonathan Davis’in ayrıldığı eşinin intiharı sonucu bizi ne tarz bir albüm beklediği hakkında genel bir öngörüm var idi. Bakalım kızgınlık acı ve hüzün konusunda beklentilerimi karşılayabilecekler mi?
Bu makale benim için pek uzun olmayacak. Çünkü beklentilerim kısacası boşa çıktı. Kızgınlık var mı? Var. Acı var mı? Var. Hüzün var mı? Var. Bunların uyumu var mı? Yok. Bu duygular organik mi? Bence değil… Genel olarak albümün bende hissetirdikleri bu şekilde. Jonathan Davis’in kesinlikle çok üzüntülü olduğu ve bunu albüme yansıttığı daha başlangıçtaki ağlama ve çığlıklarından belli. Ama bence grubun diğer elemanları bu durum ile yeteri kadar başa çıkamamış ve empati yapamamış. Daha doğrusu empati yapmaya çalışmış ama olmamış. Bu da iyi bir sinerji oluşmasını engellemiş ve ortaya ortalama bir albüm çıkmış.
Sound olarak Korn The Nothing ile aslında trademarkı olan down tuned gitarlar ve hiphop bas ritmlerine devam ediyor. Head’in gruba dönmesiyle grup tekrar bir şahlanır gibi olmuştu. Lakin bu albümde Munky ile uyumlarını hiç beğenmedim. Korn’u Korn yapan başlıca gitar öğeleri groove ve breakdown’lardır. Bu albümde Pantera çakması birkaç örnek dışında hiç olmamış. Gitar efektleri ve oyunları ise hiç samimi ve duygusal değil. Bateristleri Ray Luzier aslında çok iyi bir baterist olmasına rağmen David Silveria’nın yerini hiç bir zaman dolduramadığını düşünüyorum. Onun mükemmele yakın hiphop zilleri ve nu metali icat ettiğini düşündüğüm davul ritmlerini asla yakalayamıyorlar. Üzücü bir durum özellikle benim için.
Korn beni her zaman vurucu şarkıları ile etkisi altına almıştır. Korn The nothing ile ne yazık ki vasat ve jenerik şarkı üretmenin ötesine geçemiyor. Kıyısından ucundan beni yakalamayı başaran iki şarkı oldu. Idiosyncrasy ve This Loss. Bunların dışında belki Cold şarkısına bir göz gezdirin derim. Bir önceki albümlerinin karanlık ve korkutucu havasını bu albümde de üstüne daha da katarak bulmayı ummuştum ama hayır.
Grubun diskografisine baktığımda son çok iyi albümlerinin Take A Look In The Mirror olduğunu düşünüyorum. Bundan önceki The Serenity of Suffering ile kıpırdandıklarını düşünsem de Korn The Nothing ile beni üzdü acıttı ve kızdırdı. Ama bu duygular beklediğim türden değildi..Albüm için notum on üzerinden beş.
Bir yanıt yazın