Uada – Djinn

Uada – Djinn albüm incelemesi | Ne zaman konu günümüz black metaline gelse şiddetle savunduğum ve bazen karşılığında şiddet gördüğüm bir konudur Amerikan Black Metali. Son zamanlarda gerçekten çok çok iyi işler çıkıyor Amerika’dan (Çünkü Trump makes America Great Again). Bugünkü konumuz olan Uada da Amerikan black metali akımından bir topluluk. Djinn de geçtiğimiz günlerde çıkan son albümleri. Peki bu adamlarda o bahsettiğimiz “çok iyi amerikan black metali” icra eden gruplar arasında mı? Yoksa sadece son dönemin iyi promote edilen gruplarından bir tanesi mi? Meraklanmayın, geceleri uykunuzu kaçıran bu soruların cevaplarını hep birlikte bulacağız. Ama önce…

Uada kimdir? Nasıl müzik yapar?

Uada Amerikalı bir black metal grubudur. 2014 yılından beri aktiftir ve ilk albümlerini 2016 yılında çıkartmıştır. 2018 yılında çıkan Cult of a Dying Sun albümü Cemiyet adına tarafımdan incelenmiştir. 

Uada sırtını tamamen gitarlara yaslayarak black metal icra eden, baya melodik bir topluluk. Genel olarak uzun şarkılar yazmak gibi bir huyları var. Bu uzun şarkılara bolca riff depoladıkları için monotonlaşmıyorlar da, ne güzel. Fakat yaptıkları tarz her yerde melodik black metal olarak geçse de, lead gitar melodilerinin çoğu zaman melodik Swedish death metal’e kaydığını düşünüyorum.

Djinn’e geçmeden önce.

Djinn’e geçmeden önce bir önceki albüm hakkındaki düşüncelerimi tazelemek ve o albüme verdiğim notu tekrar gündeme getirmek isterim.  Cult of a Dying Sun oldukça melodik, içinde onlarca riff barındıran, fakat black metalin karanlık ruh halini üzerinde taşımakta zorluk çeken bir albümdü. İyi yaptığı şeyler vardı (bolca riff), kötü yapıkları da (ihtiyaç duyulan karanlık atmosfer, rifler arasındaki anlam bütünü, şarkı yazımı). Albüme o zaman 10 üzerinden 8 vermişim. Bugün olsa 6,5 ile 7 arasında bir yere koyardım. 

Uada – Djinn ve onun güzel yönleri

Djinn’in bence en iyi yaptığı şey Uada’nın müzikal karekterini en temiz, en net şekilde ortaya koyuyor oluşudur. Bir önceki albümde bunun henüz orturmadığını iddia etmiştim, sanırım konuyu yanlış tahlil etmişim. Uada’nın müziği kendisini gayet ayrıştırıyor. Djinn’den önceki albümler bu kimliğin temeli ve yapı taşlarıyla Djinn’de kurdelenin kesildiği an oluyor (alkışlar içinde). 

Djinn diğer iyi yaptığı şeyse topluluğun bence artık alametifarikası olan bol bol, rengarenk melodilerle üretebiliyor oluşu. No Place Here’in 6. Dakikasında başlayan lead ve Djinn’in evlere şenlik açılış rifi mesela. İkisi de taktire şayan (Between Two Worlds’ün açılış rifi de çok güzel).

Fakat Djinn’in açılış rifi aynı zamanda albümün kötü yönlerinden de bir tanesine işaret ediyor…

Uada – Djinn ve onun çok da hoş olmayan yönleri

Hemen Djinn’in açılış rifiyle başlayalım konuya. Gerçekten çok hoş, çok enerjik, evlere şenlik bir riff. Oturduğum yerden dans etmeye başlayasım geliyor. Bir punk grubunda da duysam şaşırmam ben böyle bir riffe (mesela tam bas başladığında hafif bir offspring havası esmiyor mu?). Şarkının ilerleyen dakikalarında o neşeyi kenara koyup biraz daha black metal sularına dönüyoruz. Peki tamam. Şarkının 4:22’sinde ise birden bire sesin kısılışına şahit oluyoruz. Şarkı bitti herhalde derken gene birden bire oldukça hüzünlü minik bir solo dinliyoruz. Vokal partisyonunda sonra bu melankolik pasajın devamına şahit oluyoruz. Kapanışta başlangıçtaki evlere şenlik rifle oturduğumuz yerden ritim tutmaya başlıyoruz. 

Yaşadığım deneyimi sevdiğim yiyeceklerden oluşan bir seçkiyle anlatmak istiyorum.

• Önce jelibon yiyoruz bir paket (Haribo ayıcık) – Açılış rifi
• Ardından baharatı bol, karışık ızgara yemeğe başlıyoruz (hepsi kırmızı et ama böyle sumaktır soğandır üfff) – Sonrasındaki melodik black metal bölüm
• Bi 10 saniyeliğine sofradan kalkıyoruz -Aradaki es
• Beyaz şarap eşliğinde somonlu salata yemeğe geçiyoruz – melankolik pasaj
• Ve tekrar bir paket jelibonla daha gömüyoruz. 

Sizi bilmem ama ben 10 dakika içinde böyle bir yemek yersem, en iyi ihtimalle kendimden nefret eder, en kötü ihtimalle de yemek yediğim masaya kusarım. Bilmem anlatabildim mi? 

Özetle Uada çok güzel riffler bulabilen, ama bu rifleri bir bütün haline getirip ortaya tüyleri diken diken eden şarkılar çıkartmakta zorlanan bir topluluk.

Bu arada No Place Here’in 10. dakikasındaki pasajda o kadar uzun bir metin okumaya ne gerek vardı buradan sormak isterim. Güzel bir enstantanenin birden bire boka dönmesine muhteşem bir örnek.

Djinn hakkında son sözler

Uada muhteşem bir grup değil. Hatta bence şarkı yazımı konusunda hala oturtamadığı şeyler olan bir grup. Fakat kötü diyip bir kenara atabildiğim bir topluluk da değil. Şarkı yazımında problemleri var ama çok iyi rifler üretiyorlar. Melodikleşme eğilimleri taktire şayan fakat bu sefer de black metal kalıplarından çıkıyorlar. Bu tam olarak kötü bir şey olmak zorunda değil ama grubun imajı/duruşuyla vaat ettiği şeyle müzik arasındaki uçurumu görmezden gelmekte zorlanıyorum. Hayır, kendileri Amerikan black metalinin öncü gruplarından değiller, ama giderek önemli gruplarından bir tanesine dönüşüyorlar.