Summoning – With Doom We Come

Summoning black metal sahnesinin en kendine has gruplarından bir tanesi olsa gerek. 1993 yılında Silenius ve Protector tarafından kurulan Avusturalyalı topluluk, yoğun Tolkien ve FRP temasına bulanmış Folklorik bir Ambient müziği Black metalle birleştiriyor. With Doom We Come ise topluluğun 5 yıllık bir aradan sonra çıkardığı 8. albümü.

With Doom We Come çıkmadan önce topluluk yeni albümde tema olarak “diğer albümlerden farklı olarak” savaşı işleyeceklerini açıklamıştı. Bu konuya özellikle değinmek istiyorum çünkü albüm çıkmadan önce gelen bu beyan Summoning farklı bir müzik yapabilir mi sorusunu gündeme getirmişti? Albüm çıkmadan bir kaç ay önce yayınlanan ilk sinlge With Doom I Come HAYIR cevabını suratımıza tokat gibi yapıştıyordu ama bir umuttu işte yaşamak… Hiç gerçekçi olmasa da modern Summoning sound’unda bir Minas Morgul dinlemek güzel olmaz mıydı?

Bu soruların cevaplarına geçmeden önce Summoning’i tanımayan okuyucularımız için kısa bir bilgilendirme geçelim. İlk olarak bir black metal grubundan bahsediyoruz ama hızın ve yırtıcılığın sizi test ettiği ritüelistik bir şölen lütfen beklemeyin. Çoğu zaman Yüzüklerin Efendisi teması etrafında şekillenen, ağırlıklı olarak klavye ve sampler üzerine kurulan ambient bir black metal deneyimi vaat ediyor Summoning. Bu denklemde gitarların minimalist bir yeri var ve davullar yerine de folklorik perkisyonlar tercih ediliyor. Kulağa oldukça hoş geliyor değil mi?

Aslında değil.

Çünkü Summoning 1999’da çıkardığı Stronghold albümünden beri bu müziği yapıyor ve ısrarla bunun üzerine yeni birşey koymuyor. Let Mortal Heroes Sing Your Fame, Oath Bound, Old Morning Dawn ve With Doom We Come. 19 yılda çıkan dört albüm ve neredeyse hiçbir şey değişmedi. Albüm çıkmadan önce bahsi geçen savaş temasını bu açıdan önemsemiştim fakat anladığım kadarıyla bu sadece lirik konsepti etkileyen birşeymiş zira müzikte hissiyat olarak önceki albümlerden -savaş ya da barış ya da her neyse- bir fark görmeyi ben beceremedim. Üç albüm önce ne varsa aynısı var. Her çıkan Gnaw Their Tongues albümünü keyifle (!) dinleyen birisi olarak müzisyenlerin kendi türleri içinde monotonluğu seçmelerini eleştirecek değilim. Fakat ben Summoning’i bu monotonluktan beslenen değil, bu dar alanda ister istemez boğulan bir grup olarak görüyorum. With Doom We Come’da bu boğulmadan muzdarip, “aynı” müziğin daha da sıradanlaşmış, sıkıcı bir hali olmaktan öteye gidemiyor.

Hiçbir zaman sıkı bir Summoning hayranı olmamakla beraber her albümünde en azından bir tane şarkısını sevebilmeyi başarabilirdim. With Doom We Come ile bunu da yapamadım. Bir Flammifer, bir Old Mornings Dawn ya da Long Lost To Where No Pathways Goes gibi beni kandırabilecek birşeyleri cidden aradım. Arayışlarım sırasında da sıkıntıdan patladım. Bir an Silvertine istediğim cevap olabilir mi dedim ama hayır, olmadı malasef.

Eğer grubun inşa ettiği müzikal dünyayı seviyorsanız With Doom We Come sizi beni sıktığı kadar sıkmayacaktır, kabul. Fakat albümü beğendinizi düşünseniz bile iddia ediyorum bir süre sonra Let Mortal Heroes Sing Your Fame’e geri dönerken bulacaksınız kendinizi. Summoning ile daha önce tanışmadıysanız ve folklorik bir ambiant müzik deneyimi size ilginç geliyorsa… gene With Doom We Come diyemiyorum zira topluluk aynı dar müzikal kimlik içinde çok daha güzel şeyleri yapmayı başarmıştı geçmişinde.

NOT: Herumor ve Mirklands’daki Game of Thrones jenerik müziğini sadece ben mi duyuyorum?