Demons & Wizards III albümü ile 15 yıl aradan sonra 2020’de tekrar metal müzikseverlerin karşısına çıktı. Grubu detaylı anlatmaya çok gerek yok zira metal müzikle yakından uzaktan ilgili hemen hemen herkes Iced Earth ve Blind Guardian isimlerini duymuştur. Haliyle bu iki grubun beyinini biraraya getiren bir yan projenin üçüncü albümünü incelemek gerekli diye düşünüyorum. Bakalım Power ve Thrash severler ileride albümü bağırlarına basacaklar mı?
Öncelikle ben, Demon & Wizards ilk albümlerini çıkardıklarında sabah öğle akşam dinleyen bir gençtim. Hala da ara ara dinlerim. O yüzden gruba karşı sempatim büyük. İkinci albümleri Touched By the Crimson King ise bende hayal kırıklığı uyandıran bir albümdü. Hiçbir şarkısını hatırlamam. 15 yıl ileri saralım ve benim açıkçası bu yeni albümden beklentilerim yüksekti. Keşke yüksek olmasaydı. Albüm bana inanılmaz sıkıcı geldi. Şarkı şarkı ele almayacağım albümü zira hemen hemen her şarkı birbirinin kopyası ve aşırı uzun. Kısa şarkılar bile uzun. Giriş şarkısı 8 dakikanın üzerinde ki albümdeki en uzun üçüncü şarkı.
Her şarkıda standard rifler, standard koro vokaller, standard melodiler, standard giriş gelişme ve sonuç şarkı yapısı. Her şarkıda akılda kalmaya çalışan rifler acaba bu şarkı olmuşmu acaba diye düşünürken vasat breakdown’lar ve hiç ilham verici olmayan geçişler. Dinledikçe daha da yoran vokaller. Önceki albümle olan ara çok uzun olduğu için belki de albümde az şarkı olmasın diye yazılmış gereksiz şarkılar…
Iced Guardian ikilisi bence ilk albümde yakaladıkları müzik sihrini bu albümde yakalamaya çalışırken başarısız olmuşlar. Sanki çok hırslı bir şekilde müzik yazmaya girişmişler ama kendi hırslarının kurbanı olmuşlar. Blind Earth ekibinin odak noktası prodüksiyon olmuş, ki en az üstünde durulması gereken nokta bence. Demons & Wizards’ı benim için özel kılan nokta ise karanlık müziğin mistik ve agresif bir şekilde dışavurumuydu. Bu albümdeki en büyük eksiklik de burada yatıyor. Dinlerken hiç sinsi sinsi sırıtmıyorum ve gaza gelmiyorum. Hiç bir rif ölümcül değil. Dünyanın en iyi pick tekniklerinden birine sahip bir müzisyen için üzücü bir durum. Büyük bir hayalkırıklığı…
Albümde tek, tekrar tekrar dinlemeye değer bulduğum parça Split. Eski havayı en iyi yakalayan şarkı. Jon Schaffer’in de riff bütünlüğünü en iyi koruduğu parça. Aslında daha detaylı düşününce, Iced Earth ve Blind Guardian’ın son 10 yılda yaptığı albümler aklıma geliyor ve hiç birinden hatırladığım veya aklımda yer edinmiş şarkı olmadığını farkediyorum. Belki de bu acı gerçek yüzünden albüm gözümde vasatı aşamıyor.
PS: Albümdeki ACDC çakması parça sizce hangisi?
Bir yanıt yazın