Sentenced – Crimson

Sentenced Crimson incelemesi | Ulaş ile beraber çıktığımız yolculuğun Crimson durağına hoş geldiniz. Kağnı hızında ilerleyen bu soluksuz serüvene Fin topluluğun Amerikan death metalini Avrupa sahnesine taşımasıyla başladık (Shadows of the Past ve North From Here). Ardından radikal değişiklikler dönemine geçip Amok ve Down’u mercek altına aldık. Sonrasındaysa hepimizin en çok heyecanlandığı döneme girdik. Şimdi ise Frozen ile başlayan bu dönemi Crimson ile sonlandırıyoruz. 

Crimson için söylemem gereken tek bir cümle olsaydı topluğunun en olgun ve en samimi albümü derdim. İlk olarak seste kendini hissettiren bu olgunluk, bestelerin içine girdikçe kendisini daha da göstermeye başlıyor. Samimiyet ise daha çok şarkı sözlerinde saklı bana göre. 

Sentenced, Fin kara mizahından da güç olarak, aşktan depresyona kadar işlediği tüm konuları intihar bakış açısından işleyen bir topluluktu. Özellikle Amok sonrasında kendini hissettiren bu eğilim bir süre sonra topluluğun Suicide Rock grubu olarak anılmasını sağlamıştı. Frozen’ın neredeyse tamamı bu tema üstüne inşa edilmişti. Crimson’un farklı olan yanıysa aşkın bitişi, depresyon, kendini sevememe konularına daha insani bakış açısı sunabilmesiydi. “Ölmek istiyorum yaşasın ölüm” yerine, “bazen bana üzülmemen için hiç var olmamış olmayı diliyorum” diyen bir albümden bahsediyoruz. Ya da gelen her yeni kötü haberle biraz daha büyüyen çaresizliği “devam etmekten başka ne yapabilirim ki” diye karşılayan. 

Elbette Crimson bir birinden ayrı bir takım samimi sözler ve olgun müzikler derlemesi değil. Crimson topluluğun kariyerindeki en az Frozen kadar önemli bir yere sahip bir başyapıt. Bahsi geçen samimiyet ve olgunluğun Sentenced’ın müzikal yolculuğunun doruklarına dokunarak bir araya gelmesinden bahsediyoruz burada! 

Açılış şarkısı Bleed In My Arms’dan kapanış şarkısı My Slowing Heart’a kadar hemen hemen her şarkıda ilginizi çekecek bir numara, tüylerinizi diken diken edecek an bulabileceğinizden eminim. Hadi küçük bir deneme yapalım (neredeyse ezberden yazıyorum):

Bleed In My Arms’ın akustik solodan sonraki kicklerle yürek hoplatan lead gitarlı bölümü (ikici gitarlarla tüyler diken diken). Home In Despair’in son nakarat öncesindeki solo lead karışımı bölümü. Fragile’ın neredeyse her şeyi fakat illa bir şey seçmem gerekiyorsa şarkının bizi birazdan soloya götürecek olan pasaja adeta “düşmesi” (Her dinlediğimde tüylerim diken diken). No More Beating As One’ın ballad gibi başlarıp power-hite dönüşmesi. Bende Dead Age Of Finnish Heavy metal diye naralar atma isteği uyandıran lead melodisiyle (kısaca Iron Maiden vari de diyebilirdim) Broken (sözler başlamadan önceki aaaaaa aaaa aaaa’ları da ve caki cuki gitar tonunu da es geçmeyelim). 

Topluluğun bir dönem kız grubu olarak anılmasını sağlayan ballad Killing Me Killing You için bir piyanolar bir de o video klip derim. Nakarata kadar ince ince inşa ettiği gerilimi ve nakaratıyla beraber bu gerilimi bir çoşkuya çeviren Dead Moon Rising. Sözleriyle hala suratıma tokat atan, titre ve kendine gel baladı The River. Bu albümde tek sevemediğim şarkı olmayı bugüne kadar koruyan ve gelmiş geçmiş en bayık Sentenced şarkısı olan One More Day (bu da bir şeydir). Her şeye rağmen hissimizi güçlendirmeye devam bir diğer fitimiz With Bitterness and Joy (nakaratı çok güzel değil miy yaaa!) ve başı bayık sonu epik kapanış My Slowing Heart. 

Neredeyse bir solukta yazdığım üst iki paragrafta bilemiyorum yeterince ifade edebildim mi, Crimson çok çok çok güzel bir albüm. Frozen gibi bir albümden sonra yapılabilecek en iyi şey hatta. Frozen’ın daha çiğ, daha yeni yetme bir heyecanı varken, Crimson’un daha bilge (buruk ama bilge) bir duruşu var. Bazen Frozen’ın heyecanı bazen de Crimson’un ağırbaşlılığı daha ağır basıyor. Yine de iki albüm arasında bir seçim yapmak benim için imkansız.