Cradle of Filth – Existence Is Futile

Existence Is Futile Albüm İncelemesi – Merhaba sevgili Musiki Cemiyeti sakinleri. 90’ların sonu 2000’lerin başında, black metali keşfetmeye başladığımda İngiliz topluluk türün en popüler gruplarından biriydi, ya da belkide cidden en büyüğüydü. Ama o zamanlarda bile black metal sahnesindeki yeri tartışmalıydı. Zamanla melodik black metal klişeleri haline gelen yoğun klavye kullanımı, kadın senfonik vokaller vs. kimilerine göre türü popülerleştiren, kolay dinlenir hale getiren şeylerdi. Çok göz önünde oluşları, güçlü görsel temsilleri, t-shirt ve poster grubu haline gelmeleri de kimilerine göre grubu iyiden iyiye “poser” yapıyordu. Gerçek black metal bu değildi.

Fakat müziğe odaklandığımızda bana göre Cradle of Filth Thornography albümü de dahil olmak üzere Thornography’e kadar gayet güzel müzik yapmıştı. Hatta Sezarın hakkını Sezara verelim. Bugün bir çok topluluğun senfonik ekstrem metal dediği şeyi bu adamlar yıllardan beri yapıyordu ve çoğuna göre de çok daha da iyi yapıyordu. Bu bahsettiğim dönemdeki albümleri hala severek dinler, her albümden “en az üç” hit şarkı sayarım. Ne oldu bilmiyorum Thornography’den sonra şerit koptu bende (The Death of Love’a bile bugünlerde hakkını verebiliyorum, öyle diyim). 

Sonra galiba yeni bir çağ başladı benim için. Bir sürü farklı grup ekstrem metal sahnesinde kendine yer edinmeye başladı, farklı tarzlar, yeni fikirler, bizi tetikleyen değişik şeyler. Bu büyülü ve müzisyenler için zalim çağda Cradle benim için merceğin dışında kaldı. Bazen ne oluyor diye bir bakmaya çalıştım. Hiçbir şey ilgimi çekmedi. Bana göre Cradle of Filth, black, NWOBHM ve gothic metal arasında bir yerde aynı işi yapmaya devam ediyor ve ilgi çekici olmayı başaramıyordu. 

2017’de Cryptoriana çıktığında ise gruba haksızlık ettiğimi düşünüp bir şans vermeye çalıştım. İnanın beceremedim. O albüm benim için bir şekilde olmadı. Dinleyip sevmedim diyemiyorum. Dinleyemedim. Birkaç kez denedim. Bir şekilde ilgimi çekmedi. 

Existence Is Futile ile işler değişti. 

Cradle of Filth’in müziğinde hala bana göre klişe ve artık sıkıcılaşmaya başlayan şeyler var fakat grubun hak ettiği saygıyı görüp görmediğinden emin değilim. Ayrıca Cradle of Filth’in yaptığı müziği sadece müzik olarak düşünmek, şarkı sözlerini göz ardı etmek, Dani ve çevresindeki müzisyenlere (Dani ve Dadaşlar espirisi yapmayacak kadar sağduyulu bir insanım) çok büyük haksızlık olur. 

Cradle of Filth’i dinlemek bir film izlemek, bir roman okumak gibi bir şey. Dolayısıyla eğer şarkı sözlerini ıskalarsanız topluluğun (hadi dürüst olalım, sevgili Dani’nin) anlatmak istediği şeyi kaçırma şansınız çok yüksek. Ben Cradle of Filth’e bu şekilde haksızlık ettim.Existence Is Futile ile günah çıkartmak istiyorum.  

Existence Is Futile hakkında

Albüm İngiliz topluluğun 13. Albümü ve 2021 yılının Ekim ayında Nuclear Blast etiketiyle yayınlandı. Albümden ilk yayınlanan single’lar Crawling King Chaos ve Necromentic Fantasies idi. 

Cradle of Filth’in müziğini üst satırlarda tanımladım, yoğun ve gerçekten güzel kullanılan senfonik öğeler, gothic (yoğun Lovecraft + Poe etkili) atmosfer, bana göre sıkıcı ama yer yer güzel olabilen kadın (are you assuming my gender?) vokaller, ekstrem metalin her türüne göz kırpan ritim gitarlar (black, thrash, death), ana ilhamını NWOBHM’den alan fakat black ve gothic metalin melankolik yönünü de üzerinde taşıyan lead gitarlar, solomsular. 

Existence Is Futile bu formülün neredeyse kusursuz uygulandığı bir albüm. 

İşin senfonik tarafı, kendini senfonik (extreme) metal grubu olarak tanımlayan herkese işin ehli budur diye gösterilecek kalitede. Cidden anlamakta zorlanıyorum, bu adamların yıllardır çok iyi yaptığı bir şeyi bir takım gruplar yeniden yapıp nasıl bu kadar ön plana çıkmayı başarıyor. 

Gothic atmosfer kısmı artık ilgimi çok çeken bir şey sayılmaz yine de hem şarkı sözleri hem de yarattılan atmosfer amacına hizmet ediyor. Burada, tematik olarak ayrıca değinmek istediğim bir konu var, ilerleyen satırlarda diyelim… 

Bu albümün kadın vokallerini (yes I am assuming your gender) beğenmedim. Fakat Sarah vokallerini seviyorsanız bunu da seversiniz sanırım. Dediğim gibi ben sevmedim. 

Gitar işçiliği gerçekten çok güzel. Hem ritim hem lead’ler döktürüyor. Cradle’in bir diğer yaptığı ve herkesin görmezden geldiği güzel şey de bu, ne kadar senfonik olursa olsun gitarı arka plandaki bir “sert olma öğesi” haline getirmiyor. Duygulanıyoruz, kalbimiz kırılıyor, öfkeleniyoruz, güçlü hissediyoruz, kudretimizi görüyoruz ve bütün bu duygu durumlarını gitarların üzerine kurulu bir hikaye anlatımıyla yaşıyoruz (ve vokaller). 

Ah vokaller… Dani Filth’i ya da Cradle of Filth’i sevin sevmeyin, bu adam tüm metal dünyasının en karakteristik vokalistlerinden bir tanesi. Brutal, scream, metalik/bas konuşma tonları vs. Hepsinde kendi karakteri var, hepsini rutinleşmeden yapıyor. Ve hepsini şarkı söyleyerek yapıyor (bazen o bas konuşmaları bile). Eğer Existence is Futile bir filmse, müzik tüm öğeleriyle senaryonun görsel anlatımıysa, vokal de oyunculuktur. Konuyu beğenin beğenmeyin, oyunculuk on numara (hemen verelim Oscarını).  

Existence Is Futile ve öne çıkan yanları

Kısa kısa şarkılardan sevdiğim yerlerin altını çizeceğim ama öncesinde değinmek istediğim çok çok önemli bir konu var. Dedim ya Cradle of Filth hikaye anlatan bir grup. Bir yönetmen gibi düşünün. Mesela Tim Burton falan gibi. Sürekli belli bir tema üzerinden film çekiyor. Gothic, Vampiric, Satanic, Romantic, bazen historic ama hep aynı karanlık masalsı ton. 

Existence Is Futile de elbette bu temaya sahip fakat daha önceki tüm albümlerinden farklı olarak Dani bu albümde dünyanın gidişatına dair de şeyler söylüyor ve bunu o kadar güzel yapıyor ki…

Genel olarak sevdiğim topluluklar asıl temalarını bırakıp dünya meselelerine değindikleri zaman o kadar mutlu oluyorumki. Cradle’da bu albümde bu işe soyunuyor. Ve bu işi Cradle of Filth olarak yapıyor. 

Existential Terror ve Suffer Our Dominion bunun en doğrudan örnekleri. Romantik karanlık şarkıları geçersek geri kalanda genel çöküşümüzü anlatıyor. Suffer Our Dominion baya doğa ebemizi sikecek girizgahı ile başlıyor. O kadar doğrudan. 

Tüm bunların dışında Discourse Between a Man and His Souls’ı albümün en samimi en içten şarkısı olarak görüyorum. “Sen yanımda olmadan ölmek istemiyorum”, “seni her şeyin sonuna kadar çok seveceğim benim güzel arkadaşım…”, “baba ben düştüm, çok derine düştüm” gibi sözler… Türkçeye çevirince komik mi oldu bilmiyorum, her seferinde tüylerimi diken diken ediyor, gözlerimi ıslatıyor… 

Hızlıca şarkıların “üffff” dediğimiz anlarına selamımızı verelim.

• Existential Terror: hem müziği hem de vokalleriyle epikleşen nakaratı, 4:30’da başlayan progresif pasajı
• Her ghost on the fog’u hatırlatan Crawling King Chaos ve Cruelty and The Beast dedirten Black Smoke Curling from the Lips of War.
• Albümün gitar işçiliğine dair en güzel anlarını içinde barındıran The Dying of The Embers, özellikle 4:40’da başlayan pasaj. 
• Albümün en catch’i şarkısı Dark, Us, Invincible’ı da nakarat sonrasındaki bölümüyle analım. 
• Suffer Our Dominion ve Discourse Between a Man and His Souls’u da burada bu albümün en çok sevdiğim şarkılar olarak ilan edeyim. 

Existence Is Futile ve eh işte yanları 

Beğenmedim yeni kadın vokalisti ve Sarah vari performansını. Bu aralar The Death Of Love’ı çok dinliyorum. Keşke oradaki gibi bir vokal tercih etselermiş. Ayrıca Black Smoke Curling from the Lips of War’daki o vurgulu “She” diye başlayan performansı aşırı itici buluyorum. Yapmayın böyle şeyler. Şarkılara aaaaaaaaaa olarak eşlik ettiği yerlere diyecek bir şeyim yok. Bana göre olsa da olur olmasa da olur. 

Bir de bence Cradle’ın şu albüm başı ve ortası introlarının artık hiç ama hiçbir espirisi yok. Dost acı söyler Dani. 

Son sözler

Şu an cidden bilmiyorum ben mi yeterince dinlemedim yoksa onlar mı kayda değer bir iş yapmadı. Fakat problem ne idiyseExistence Is Futile ile bir sorun kalmadı. Cradle of Filth hala çok iyi müzik yapıyor veExistence Is Futile topluluğun kariyerinin tüm yüksek notalarına dokunuyor, üstelik ayakları da yere basıyor. 2021’in en iyi albümlerinden birisi olan albümü, ekstrem ve melodik müzik seven herkese şiddetle öneririm. Hatta senfonik ekstrem müzik için mekanın sahibi geri geldi bile diyebilirim.