Viva Emptiness incelemesi | Katatonia‘nın 2003 yılında yayınladığı altıncı stüdyo albümü, boşluğa-olmayana övgü yapar şekilde, Yaşasın Boşluk! anlamına gelebilecek Viva Emptiness ismine sahip. Yaşasın boşluk, hissizlik, hiçlik… Albüm ismi olarak, olumlu ve olumsuz anlama gelen iki kelimenin bir araya getirilmesiyle tezat oluşturan oksimoron bir isim seçilmiş. Basit olarak düşünüldüğünde boşluğa övgü anlamına geliyormuş gibi görünse de, bana kalırsa, anlam olarak içinde ironi barındıran yoruma açık bir cümle. Boşluk, karanlık, soğuk, hiçlik, depresyon, ölüm ve benzeri olgulara karşı bir teslimiyet, boyun eğme ve de kabullenme olarak görüyorum. Abartıyor da olabilirim ancak, Katatonia genel olarak hem müziğinde hem de şarkı sözlerinde bu hisleri bize yaşatıyor. Katatonia’nın neredeyse hemen her albüm kapağında olan kuş (ya da kanat) teması, geleneksel olarak bu albümde de devam ettirilmiş. Travis Smith imzalı albüm kapağında yanılmıyorsam elindeki sepette kuğu olan küçük bir kız ve arkadaki direkte de bir kuzgun göze çarpıyor.
Albüm genel olarak depresyon, yalnızlık ve ilişkiler başta olmak üzere, suç ve yalan (ki bu şarkı isimlerine kadar yansımış: Criminals-Evidence-Omerta) temalarını da işliyor. Katatonia, Discouraged Ones‘la beraber değiştirdiği müzikal çizgisini bu albümde de korurken, epey de geliştirmiş. Albümün hemen her şarkısı zengin melodiler, çınlayan ziller ve nefis rock öğeleri içeriyor. Açılış parçası olan Ghost of the Sun, agresif gitar riffleri, biraz tremolo, temiz davullar ve de tabii ki berrak vokaller ve yer yer çığlık şeklinde geri vokaller içeriyor. Jonas’ın bu parçada ve de albümün genelinde bol bol “fuck” ve “shit” dediğini duyuyoruz, ki bunu o kadar doğal ve normalleşmiş bir halde yapıyor ki, ben şahsen hiç yadırgamadım ya da herhangi bir ergen modu hissetmedim. Hissiyat olarak ise agresiflik/nefret seviyesini biraz arttırdığı doğrudur.
Viva Emptiness’ın önceki albümlere göre genel olarak çok daha progresif bir albüm olduğunu söyleyebilirim. Burada progresiften kastım tam olarak müzikal janr değil de, grubun kendini geliştirmiş olması, ve gelişim-değişimle beraber de epey olgunlaşmış olduğuna bir gönderme olarak düşünülebilir. Albüm bir bütün olarak bakıldığında, neredeyse mükemmel ve doğrusu parçalara teker teker girersek çıkamayacağımız aşikar. Belki kişisel olarak birkaç parça üzerinden kısaca konuşmak mümkün olabilir.
Nefis rock öğelerinden bahsederken, tam bir hard rock parçası gibi -belki biraz da grunge tınıları içererek- giriş yapan Will I Arrive’ı atlamamak gerekir. Ghost of the Sun ve Wealth de benzer kategoriye koyabileceğim parçalar. Evidence, albümün en sevdiğim parçalarından. Tek sevmediğim yanı ise bitişi. Uzunca bir loop’a girip (neredeyse 1 dakika kadar) fadeout ile bitmesi bende açıkçası biraz hayal kırıklığı yaratmadı desem yalan olur. Omerta, albümün geneline bakıldığında hem tempo olarak hem de müzikal anlamda diğerlerinden ayrışan bir parça. Hem vokal hem de şarkı boyunca duyduğumuz strummed gitarlar ile diğerlerinin yanında en neşeli, hatta “feel good” parça olduğunu söyleyebilirim. Bir yandan da bana nedense Metallica’nın Mama Said’ini anımsatıyor. Albümü enstrümental olan Inside the City of Glass ile sonlandırıyoruz. Bu parça, bana kalırsa eski Katatonia sound’una en yakın parça. Diğerlerine göre daha karanlık, kasvetli ve hatta “doom” olmuş.
Viva Emptiness, 2013 yılında albümün onuncu yılı anısına, ama aslında biraz da grup üyelerinin orijinal kayıtlardan memnuniyetsiz olmalarından dolayı (bunu açıkça belirtmişler) yeniden miks-mastering ve birtakım klavye eklemeleri ile yeniden yayınlandı. Yenilenmiş haliyle biraz daha farklı sound elde edilen albüme Wait Outside adlı bir bonus parça eklenmiş ve de orijinalinde enstrümental olan Inside the City of Glass parçası söz ve vokal kaydı içeriyor.
Ayrıca Travis Smith albüm kapağındaki hikayenin devamı niteliğinde yeni bir kapak hazırlamış. Aradan geçen 10 yılda, albüm kapağındaki küçük kızın elindeki sepetiyle yoluna devam ederek kırsal bir bölgeye ulaştığını ve tabii ki bu arada da büyümüş olduğunu görüyoruz.
Bir yanıt yazın